تهیه شده توسط: گروه محتوایی تفاوت چی نویسنده: امین فتحی
در این بخش، به توضیح اجمالی در مورد اوتیسم، علل و عوامل مؤثر در بروز این اختلال در نوزادان، و عملکرد مغزی و واکنش‌های رفتاری که در این کودکان دیده می‌شود، خواهیم پرداخت.
علائم اوتیسم در نوزادان
در این بخش، به بررسی علائم شایع اوتیسم در نوزادان خواهیم پرداخت. علائمی مانند کمبود توجه به صداها، نگاه کردن مداوم به شیءها، عدم پاسخ به نام خود و عدم توانایی در برقراری ارتباط چشمی از جمله علائم معمول اوتیسم در نوزادان هستند.
علائم اوتیسم در نوزادان ممکن است متنوع باشد، اما برخی از نشانه‌ها و علائم متداول عبارتند از:
کمبود تماس چشمی:
نوزادان مبتلا به اوتیسم ممکن است کمتر به چشمان افراد دیگر نگاه کنند و تمایل کمتری به برقراری تماس چشمی داشته باشند.
نقص در تواصل اجتماعی:
نوزادان اوتیستیک معمولاً کمتر پاسخگو به اشارات اجتماعی و لبخندها هستند و ممکن است به ندرت به تلاش‌های دیگران برای برقراری تعامل پاسخ دهند.
عدم توجه به صداها: نوزادان مبتلا به اوتیسم ممکن است از صداها کمتر توجه کنند و به موسیقی یا صداهای محیطی علاقه کمتری داشته باشند.
تأخیر در توانایی صحبت کردن:
برخی نوزادان اوتیستیک ممکن است تأخیر در توانایی صحبت کردن داشته باشند و در مقایسه با همتایان همسن خود، عدم توانایی در تولید کلمات و عبارات را نشان دهند.
عبارت‌های تکراری:
بعضی نوزادان مبتلا به اوتیسم ممکن است عبارات یا صداهای تکراری تولید کنند، معمولاً بدون هدف خاص و به صورت خودکار.
حساسیت به تحریک‌ها:
نوزادان اوتیستیک ممکن است حساسیت بیش از حدی نسبت به تحریک‌های محیطی داشته باشند، مانند نورهای شدید، صداهای بلند و تغییرات حرارتی.
اگر شما یا کسی در اطرافتان این نشانه‌ها را در نوزادی مشاهده می‌کنید، مهم است که با پزشک یا متخصص توسعه کودکان مشورت کنید تا ارزیابی و تشخیص صحیح انجام شود. تشخیص اوتیسم در نوزادان ممکن است به دقت و بر اساس ارزیابی‌های متخصصین صورت بگیرد.
راهکارهای مراقبت از نوزادان مبتلا به اوتیسم
در این بخش، به بررسی راهکارهای مراقبت از نوزادان مبتلا به اوتیسم می‌پردازیم. شامل روش‌های آموزشی مختلف مانند ترکیب درمانی شناختی-رفتاری، مداخلات شناختی-اجتماعی و مداخلات خانواده می‌شود. همچنین، نکاتی در مورد تربیت و پرورش نوزادان با اوتیسم نیز مورد بررسی قرار می‌گیرد.
مراقبت از نوزادان مبتلا به اوتیسم می‌تواند به کمک رساندن آنها به پتانسیل‌های خود و تسهیل در توسعه آنها کمک کند. در ادامه، چندین راهنمایی برای مراقبت از نوزادان مبتلا به اوتیسم را مطرح می‌کنم:
ایجاد یک محیط پایدار و آرام:
برای نوزادان اوتیستیک، محیطی که پیش‌بینی‌پذیر و پایدار باشد، بسیار مهم است. تلاش کنید تا در محدوده تغییرات ناگهانی و تحریکات بیش از حد، مانند صداهای بلند یا نورهای روشن، محیط را کنترل کنید.
برقراری ارتباط بصری:
تمرکز بر جلب توجه نوزاد از طریق تمرکز چشمی می‌تواند مفید باشد. با استفاده از اشاره‌ها، اشیا جذاب و تمرکز بر روی چشمانشان، کمک کنید تا به شما توجه کنند و ارتباط بصری را تقویت کنید.
استفاده از زبان بدن:
زبان بدن نیز یک راه مؤثر برای برقراری ارتباط با نوزادان اوتیستیک است. از حرکات بدن و ژست‌ها برای انتقال احساسات و نیازها استفاده کنید.
استفاده از تکنیک‌های ارتباطی خاص:
برخی تکنیک‌های ارتباطی مانند تکنیک Picture Exchange Communication System (PECS) یا تکنیک تقویت مثبت (Positive Reinforcement) می‌توانند در ارتباط با نوزادان اوتیستیک مفید باشند. مشاوره با متخصصان به این خصوص می‌تواند مفید باشد.
پشتیبانی از توسعه زبانی:
توسعه زبانی در نوزادان اوتیستیک می‌تواند به طور قابل توجهی بهبود یابد. استفاده از اشیا، تصاویر و بازی‌های تقویت‌کننده برای تشویق به بیان کلمات و عبارات می‌تواند مفید باشد.
ایجاد برنامه روزانه سازمان‌یافته:
برنامه روزانه با فعالیت‌های مرتبط، تمرین‌های آموزشی و زمان‌های استراحت می‌تواند به نوزادان اوتیستیک کمک کند تا پیش‌بینی‌پذیری و سازمان‌دهی را تجربه کنند.
مهمترین نکته این است که هر کودک اوتیستیک منحصاینکه هر کودک اوتیستیک یک فرد منحصر به فرد است و نیازها و توانایی‌هایش ممکن است متفاوت باشد. بنابراین، مراقبت و پشتیبانی باید به صورت شخصی‌سازی شده و با توجه به نیازهای خاص هر کودک در نظر گرفته شود. دریافت راهنمایی از متخصصین توسعه کودکان و مشاوره با پزشکان و تیم تخصصی می‌تواند به شما در ارائه مراقبت مناسب برای نوزاد اوتیستیک کمک کند.
نتیجه‌گیری:
اوتیسم یک اختلال توسعه‌ای است که در نوزادان شروع می‌شود و بر تعامل اجتماعی و کمبود مهارت‌های ارتباطی تأثیر می‌گذارد. شناخت علائم اوتیسم و استفاده از راهکارهای مناسب مراقبت و آموزش می‌تواند به بهبود وضعیت کودکان مبتلا به اوتیسم کمک کند. با توجه به اهمیت این موضوع، توصیه می‌شود والدین و خانواده‌ها با متخصصان و پزشکان متخصص در این زمینه مشورت کنند تا بتوانند بهترین راهکارها را برای مراقبت و پشتیبانی از نوزادان خود پیدا کنند.
مهم است بدانید که هر کودک و مورد اوتیسم خاصی دارد و ممکن است نیازها و واکنش‌های آنها متفاوت باشد. بنابراین، تنها متخصصان می‌توانند تشخیص دقیق و مشاوره‌های مناسب را ارائه کنند. همچنین، از طریق شرکت در گروه‌های حمایتی و جامعه محلی، والدین و خانواده‌ها می‌توانند از تجربیات و پشتیبانی افراد دیگری که با مشکلات مشابه مواجه هستند، استفاده کنند.
